Η ύστερη

Ήρεμα, βαθιά ανάσα,

πάμε από την αρχή.

Θυμόσουν την πρώτη σου

και νόμιζες πως ήταν η ώρα σου

να πάρεις πίσω, όσα δεν έζησες;

Πώς ξέχασες

την ίδια σου την κραυγή

 βαθιά απ’ το όνειρο;

και θέλησες να  δοκιμάσεις

την αντοχή του μύθου σου

σ’ αυτή τη δύση που κατοίκησες;

Ήρεμα τώρα, ήσυχα κι απλά,

με στίχους απέριττους

να γράψεις τον επίλογο,

χωρίς βυθούς

και φεγγαρένια μάτια,

χωρίς ξεσηκωμούς

και θάλασσες,

κουράστηκε η ελπίδα

σ’ αυτό τον καλπασμό,

κρατήσου,

λίγο σου έμεινε ακόμα,

μια στροφή, λίγο ακόμα,

ύστερα δε θα θυμάσαι πια,

ούτε την πρώτη, ούτε τη δεύτερη,

ούτε την ύστερη, μόνο το θρόισμα,

Καμιά δεν ήρθε.