Των θρήνων

Θα σου χαρίσω

λίγο απ’ τη θλίψη μου

την ώρα του πρωινού καφέ,

όταν θα σχεδιάζουμε

μιαν ακόμα ματαιότητα.

Το ξέρω,

η ομίχλη είναι συνήθεια

καθημερινή.

Αλήθεια τι θυμάσαι

από το χθεσινό βράδυ;

Απ’ το αυριανό;

Ας ήταν να φύγει το βουνό,

ν’ αδειάσει η λίμνη

και να ‘σαι εκεί,

στον τελευταίο χορό

των κυμάτων.