Μούσα

Ποιος είπε πως φορώ λευκό χιτώνα

αρχαίου αοιδού
Έτσι με έντυσαν εξαιτίας της παραφροσύνης μου
κι η άρπα που κρατώ είναι παιγνίδι
τη βρήκα παραπεταμένη στη λήθη μου
Δεν γράφω εγώ ποιήματα
καλώ τους ίσκιους μου νύχτα και μέρα
μην ξεχαστεί κανείς και δε φανεί
κι αφανιστεί το φως
και πώς θα πορευτώ σ’ αυτή την παραζάλη;
Όσες φορές σ’ αγάπησα δάκρυζε το φεγγάρι
εγώ δεν είχα λύρα εγώ
μόνο μια ανάμνηση θρυμματισμένων ήχων