Θ’ αφήσω το ωραίο ψέμα
να πλανηθεί,
τάχα πως δε με ξέχασες!
Κι αδειάζοντας τον πόνο,
θάλασσα,
με το χρυσό το τάσι
που μου χάρισες
να πίνω
σταλιά- σταλιά
να σε υμνώ
και να μεθώ,
θα ελπίσω!
Θ’ αφήσω τον ωραίο μύθο
να υψωθεί,
τάχα πως μου γελούσες!
Πως γύρισες,
πως μ’ αγαπούσες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου