Αχ! των ματιών σου τα μαλάματα,
αχ οι λέξεις που σκόρπισαν τα χάδια,
τα σκιρτήματα, τα αχ.
Κι αυτό το γέλιο που θυμίζει στεναγμό.
Ποιος πίκρανε απόψε το παιδί της αρχαίας λύπης;
ποιος είπε πως η απειρία μπέρδεψε την απεραντοσύνη;
Είναι η αγάπη θάλασσα κι ο έρωτας λυμένο αίνιγμα.
Κοιμήσου, οι Βάρβαροι δεν κατοικούν εδώ,
θα σου κρατώ εγώ το χέρι.
