Πώς;

Πώς έμαθα στα δύσκολα
και δε μπορώ απλά σημάδια
να ερμηνεύσω;
Χάχανα, γέλια, μυστικά,
τι είπα; τι δεν είπα;
ξέρουμε εμείς, σας ξέρουμε!
έτσι!
Όμως, εγώ δε γνώριζα
τα απλά, τα ταπεινά,
τα τιποτένια.
Γιατί οι λέξεις μου ανέβαιναν
απ’ την καρδιά, εδώ στο νου,
κι ύστερα σκόρπιζαν, παντού,
και ως εκεί που ανθίζει ο πόθος,
αγνές ηχούσανε το νόημα τους.
Ποιος είπε βρώμικο πως είναι το φιλί;
κι ο έρωτας;
αυτός ο εξόριστος που ’ρχεται
φράχτη, φράχτη μη τον ιδεί κανένα μάτι;
Πώς έμαθα να κατοικώ μες στους καθρέφτες;
σε λέξεις αμφίσημες να κρύβω τις επιθυμίες;
Να σ’ αγαπώ, να σε υμνώ,
και συ να λες ένας ακόμα;
Ξέρουμε εμείς, σας ξέρουμε!
μόνο εγώ δεν ξέρω.
Βλέπω σκοτάδια, ψάχνω φως
και χάδι,
ό, τι αρπάξεις πώς να το γευτείς;
πώς να τη ζήσεις τη χαρά σου βιασμένη;
Πώς έγινε και πρέπει να απολογηθώ
που πέταξα σε τούτο το κενό;
που θέλω θάλασσα και ουρανό;
που σε κοιτώ;
Πώς έγινε να θέλω, δίχως να ζητώ;