Μη

Κι εκεί,

που με σεργιάνιζε

ανέμελη η μνήμη,

πέρα απ’ τα πέρα

πέρατα,

τα περασμένα, σ’ είδα.

Νύφη του μέλλοντος,

Θεά!

Μου ’γνεψες,

άπλωσα χέρι.

Μη!

 Δεν είμαι ξένος!

Λούστηκες το φως.

Μη μου χαθείς,

εσπάραξα!

Άσε με να σ’ αγγίξω!

Όνειρο είμαι!

φώναξες…

Το όνειρο γυρεύω!