Ερμίνα

-Είμαι η Ερμίνα! μου λέει.

-Πού ξέρω εγώ; της απαντώ.

-Συναντηθήκαμε την περασμένη νύχτα.

-Εγώ έλειπα την περασμένη νύχτα.

-Κι εγώ έλειπα.

-Ε! τότε, θα είσαι το κορίτσι που κρύφτηκε στην τριανταφυλλιά του κήπου. Σε θυμάμαι. Διαμαρτυρόσουν λέγοντας ότι δεν είχε κανένα δικαίωμα, στον ουρανό, εκείνη η φωτεινή σφαίρα.

-Δεν διαμαρτυρόμουν, έκλαιγα.

-Έχεις δίκιο, είχα εκλάβει εκείνα τα αναφιλητά ως διαμαρτυρία. Αλήθεια γιατί έκλαιγες;

-Μα γιατί δε μου χάιδεψες τα μαλλιά.

-Μα δε σε ήξερα!

-Δεν ήταν ανάγκη να με ξέρεις, το πρόβλημα σου ήταν ότι δε με έβλεπες.

-Μα, ήταν σκοτεινά στον κήπο.

-Δεν ήταν σκοτεινά στον κήπο.

-Ναι! είχε φεγγάρι ο κήπος. Όμως,  ήταν κόκκινα τα χέρια σου. Θυμάμαι, σε πλήγωσε η τριανταφυλλιά.

-Όχι! Αυτό το κόκκινο το φέρνω μαζί μου από παλιά, ήταν το δώρο σου.

-Είχαμε γνωριστεί ξανά;

-Ο ταχυδρόμος, όταν ήρθε φέρνοντας εκείνο το μαχαίρι με τη φιλντισένια λαβή, με βεβαίωσε πως ήταν δώρο σου.

-Μα ποια είσαι;

- Καμία! Η άλλη έλειπε.

-Τώρα θυμάμαι, είχα χαρίσει, παλιά, ένα μαχαίρι. Πού ήταν εκείνη;

-Στον ουρανό.

-Είχε πεθάνει;

-Όχι! Τραγουδούσε ένα βράδυ και καρτερούσε. Κι εκεί, καθώς τ’ αστέρια τρεμόπαιζαν, έφυγε. Περπάτησε στον ουρανό κι χάθηκε.

-Εσύ; για να σε ιδώ της μοιάζεις! Όμως, αυτή την έλεγαν Μαρίνα. Της άρεσε να της χαϊδεύω τα μαλλιά.

-Τι άλλο θυμάσαι;

-Έκλαιγε!

-Γιατί έκλαιγε;

-Έλεγε πως θα με χάσει.

-Κι εσύ τι έλεγες;

-Δεν ήξερα τι να πω.

-Τώρα ξέρεις;

-Όχι!

-Κι έζησες τόσα χρόνια χωρίς απάντηση;

-Επέζησα! Τι απέγινε το μαχαίρι;

-Χάραξα μ’ αυτό τις φλέβες ενός δένδρου.

-Πού;

-Να! εκεί στον κήπο!

-Οδήγησε με!

»Α! την νιώθω τη γραφή στα δάκτυλά μου, όμως δε βλέπω. Τι είναι αυτό το ρευστό που κυλάει πάνω μου;

-Είναι το δάκρυ!

-Πού βρέθηκε, εδώ, αυτό; Ποια είσαι;

-Η Μαρίνα!

-Δε σε γνωρίζω.

-Συναντηθήκαμε την περασμένη νύχτα.

-Η περασμένη νύχτα είναι η μισή ζωή μου, πότε ακριβώς συναντηθήκαμε και πού;

-Συναντηθήκαμε στον κήπο, τότε που κρύφτηκα στην τριανταφυλλιά.

-Ποια είσαι;

-Η Ερμίνα!

-Α! τώρα σε θυμάμαι. Συναντηθήκαμε στον κήπο, την περασμένη νύχτα. Ήθελα πολύ να χαϊδέψω τα μαλλιά σου, όμως, εσύ έκλαιγες.


Βαγγέλης Φίλος